سکانس اول
واقعا این خدا چقدر بزرگه! سریع آرزوهای آدم رو برآورده میکنه! سریع و خوب!
سکانس دوم (بهار یعنی الان!)
نشستم ساکت و ... ساکت. بهار توی نفسهای ثانیه ها جا خوش کرده. میخوام توی این سال تازه از راه رسیده فقط مثبت و امیدوار فکر کنم. اما چکار کنم که تو هنوز نیومدی؟! چکا...؟ تلفنم داره زنگ میزنه...! وااااای! تویی! تویی! من خیلی بچه میشم و زیبا. وقتی به تو فکر میکنم زیبا میشم چه برسه به اینکه با تو صحبت کنم... نمیفهمم چه واکنشی چند لحظه پیش نشون دادم وقتی صدای خوشرنگت رو از اون طرف خط شنیدم! ولی میدونم که طبیعی نبود!
سکانس سوم
من احساس میکنم که دارم توی آسمون سفر میکنم! تو اینجا هستی، برای چند صدم ثانیه (ببین چند صدم ثانیه، زمان خیلی کمیه!!!) اما اشکالی نداره (یعنی اشکال داره اما چاره ای نیست. یادت باشه چاره ای براش پیدا کنی. یادت نره؟؟؟).
سکانس چهارم (امسال سال منه!)
چقدر این خدا بزرگه! تمام آرزوهامو برآورده میکنه، سریع! همه چیز داره خوب پیش میره. من و تو برای چند صدم ثانیه در هفته میتونیم همدیگه رو ببینیم! خیلی خوبه. درخت پشت پنجره آشنا هم دوباره جوون شده و سبز. لهجه زمین و زمان شده آبی آسمونی با طراوت. خدایا هزار مرتبه شکرت.
سکانس پنجم (این سکانس برای روشن شدن حقیقت، خلق شده)
امروز مرغ مینا لب پنجره آشنا نشسته بود و سکانس هامو میخوند. میگه که من منت کشی تورو میکنم!!؟ و اینکه تو به من کم محلی میکنی!؟ ببین! من معذرت میخوام که پرنده اینطور فک میکنه! مث اینکه خوب منظورمو نرسوندم. نمیدونم دلتنگیهای پیاپی باعث این سوء تفاهم شده یا توقع بی نهایت من. این پرنده کوچولو نمیدونه که تو خیلی خیلی به من اهمیت میدی. هیچکس نمیدونه که 99 درصد خواهش ها و توقع هامو با کلمه "چشم" جواب میدی. به جز درخت پشت پنجره آشنا، هیچ درخت و پرنده ای نمیدونه که تو چقدر به من اهمیت میدی. با وجود هزار مشغله ای که داری، تو به من عجیب اهمیت میدی. تو خیلی خیلی خیلی به من اهمیت میدی و این موضوع به من آرامش میده.
سکانس ششم
لطفا فکری به حال این چند صدم ثانیه ها بکن!
سکانس هفتم
همیشه دوسِت دارم، بهترین نسیم دنیا!!!