سکانس اول (UnFortunately, U Don"t Know!?)
خودت خبر نداری عزیزم! اصلا خبر نداری! یعنی فرصت نداشتی که خبردار شی. اونقدر خودت رو در فضای بدون من غرق کردی که دیگه فرصت نشد خبرت کنم!

سکانس دوم (It"s Not My FaulT!)
بهتره این بی خبری رو گردن هیچ کس نندازیم. زندگیه دیگه! کاریش نمیشه کرد. یعنی ... یعنی میشه کرد اما تو نخواستی! تو نخواستی خورشید به روزگارمون حسادت کنه! تو نخواستی دلم برات تنگ شه، هر روز! مطمئن باش از امروز تا همیشه:
It"s a LonG way From Me to You!

سکانس سوم
من دوس دارم پرواز کنم تو این روزای قحطی بال! تو این روزایی که آدما، حتی خیال پرواز با دستاشون رو با خنده های عصبی، فراری میدن! من دوست دارم پرواز کنم تو تیک تاک های خوش طعم! چه دنیا بخواد چه نخواد، چه تو بخوای چه نخوای، من دارم میرم به سمت واقعیت! به سمت...

سکانس چهارم (A Few Days ago, I had SMS From My Pen PaL.)
در جواب سکانس هام نوشته بود: "مهم تو هستی...! کافیه لبخندی باشه تا با اون دنیای درون و بیرونت رو به رنگی که میخوای دربیاری و تنها با همون یه لبخند سرزمین آرزوهات رو بسازی...!"

سکانس پنجم (I agree with These BeautiFul Sentences!)
این جمله ها منو بردن تا سکانس های اراده! تا سکانس های لبخندهای بی اراده!!!

سکانس ششم (By The way)
خبر نداری که آزاد شدم از قفس وابستگی به ... بگذریم!

سکانس هفتم
Thank you My Best FrienD, My Pen PaL!?