سکانس اول
لحظه های شرجی مرداد دارن رو به روی روزگار انتظار من رژه میرن. روزمرگیم رو تکیه دادم به دیوار کوتاه تراس خونه! با تمام وجودم متمرکز شدم روی ته مونده های لبخند شرجی و بی دریغ تو، که ماسیدن توو هر جای ذهنم! خودت میدونی این سکانس ها، زائیده چه جمله ای هستن! میدونی! مگه نه؟!
سکانس دوم
یه درد شدید، جا خوش کرده توو بند بند استخون های تنم. یه حفره پررنگ، مهمون ناخونده گوشه راست قلبم شده. حضورشون رو احساس میکنم: حضور درد و خالی بودن بخشی از بدنم رو! خودت میدونی این سکانس ها، زائیده چه جمله ای هستن! میدونی! مگه نه؟!
سکانس سوم
این روزا دارم زیادی خط خطی میکنم. چی از این بهتر؟ از این به بعد، خط خطی میشه کار ثابتم! دیگه میخوام بکِشم و بکِشم و بکِشم! خودت میدونی این سکانس ها، زائیده چه جمله ای هستن! میدونی! مگه نه؟!
سکانس چهارم
دیروز چنتا پنجره تمام قد رو جایگزین دیوارای خونه کردم! میخوام تمام رفت و آمدهای جاده روو به روو رو زیر نظر داشته باشم! دیگه حتی حساب افتادن یه برگ از درخت پشت پنجره آشنا رو هم دارم. میز تحریرم رو گذاشتم رو به روی یکی از این دیوارهای شیشه ای. هر یه خطی که میکشم، سرمو بلند میکنم و به اون سمت دیوار نگاه میکنم. میترسم تو فاصله یه خطی که میکشم، سعادت دیدن تو رو از دست بدم! میترسم سرم به کشیدن گرم شه و تو بیای و من متوجه نشم! اما... هنوز که غرق شدم لا به لای این همه نقاشی، تو هنوز نیومدی!
سکانس پنجم
خودت خوب میدونی این سکانس های پراکنده، زائیده چه جمله ای هستن: دلم واست تنگ شده، شدید! شدیدتر از تموم بارونایی که دارن به دیوارهای شیشه ای میکوبن! این انتظارهای سکانس به سکانس دارن میشن هزار سکانس، ناخودآگاه!!!
سکانس ششم
نمیدونم چرا اون درد و حفره های سکانس های بالا، دارن عمیق تر میشن! عمیق تر از دلتنگی هایی که تموم سعیم رو کردم تا پنهون نگهشون دارم! این روزا کجایی تو؟! تویی که انتظار دیدنت داره منو به سمت بارون میکشونه! تویی که فقط حضور خوش طعمت، درد و حفره ناخونده رو محو میکنه از تموم بدنم!
لحظه های شرجی مرداد دارن رو به روی روزگار انتظار من رژه میرن. روزمرگیم رو تکیه دادم به دیوار کوتاه تراس خونه! با تمام وجودم متمرکز شدم روی ته مونده های لبخند شرجی و بی دریغ تو، که ماسیدن توو هر جای ذهنم! خودت میدونی این سکانس ها، زائیده چه جمله ای هستن! میدونی! مگه نه؟!
سکانس دوم
یه درد شدید، جا خوش کرده توو بند بند استخون های تنم. یه حفره پررنگ، مهمون ناخونده گوشه راست قلبم شده. حضورشون رو احساس میکنم: حضور درد و خالی بودن بخشی از بدنم رو! خودت میدونی این سکانس ها، زائیده چه جمله ای هستن! میدونی! مگه نه؟!
سکانس سوم
این روزا دارم زیادی خط خطی میکنم. چی از این بهتر؟ از این به بعد، خط خطی میشه کار ثابتم! دیگه میخوام بکِشم و بکِشم و بکِشم! خودت میدونی این سکانس ها، زائیده چه جمله ای هستن! میدونی! مگه نه؟!
سکانس چهارم
دیروز چنتا پنجره تمام قد رو جایگزین دیوارای خونه کردم! میخوام تمام رفت و آمدهای جاده روو به روو رو زیر نظر داشته باشم! دیگه حتی حساب افتادن یه برگ از درخت پشت پنجره آشنا رو هم دارم. میز تحریرم رو گذاشتم رو به روی یکی از این دیوارهای شیشه ای. هر یه خطی که میکشم، سرمو بلند میکنم و به اون سمت دیوار نگاه میکنم. میترسم تو فاصله یه خطی که میکشم، سعادت دیدن تو رو از دست بدم! میترسم سرم به کشیدن گرم شه و تو بیای و من متوجه نشم! اما... هنوز که غرق شدم لا به لای این همه نقاشی، تو هنوز نیومدی!
سکانس پنجم
خودت خوب میدونی این سکانس های پراکنده، زائیده چه جمله ای هستن: دلم واست تنگ شده، شدید! شدیدتر از تموم بارونایی که دارن به دیوارهای شیشه ای میکوبن! این انتظارهای سکانس به سکانس دارن میشن هزار سکانس، ناخودآگاه!!!
سکانس ششم
نمیدونم چرا اون درد و حفره های سکانس های بالا، دارن عمیق تر میشن! عمیق تر از دلتنگی هایی که تموم سعیم رو کردم تا پنهون نگهشون دارم! این روزا کجایی تو؟! تویی که انتظار دیدنت داره منو به سمت بارون میکشونه! تویی که فقط حضور خوش طعمت، درد و حفره ناخونده رو محو میکنه از تموم بدنم!
نویسنده » NoBoDY . ساعت 1:28 صبح روز چهارشنبه 88 مرداد 28