سکانس اول
من نمیدونم فلسفه دوستی ما انسانها با هم چیه؟! شاید...! ما انسانها با هم دوس میشیم تا همدیگه رو تا رسیدن به قدرت کمک کنیم. با هم دوس میشیم تا طرف مقابلمونو شاد کنیم و خودمون هم شادی رو مزه مزه کنیم. دوس میشیم تا تنهایی همدیگه رو فراری بدیم. ما ...!
سکانس دوم
من نمیدونم فلسفه دوستی من و تو چیه؟! من همش باید به نبودنت فک کنم! تمام وجودمو مزه تنهایی گرفته! دیگه نمیدونم شادی چه طعمی داره! من هر روزم رو با تکرار کلمه های مثبت شروع میکنم. با این کار یه احساس خوبی تو رگهام وول میخوره! اما... فقط کافیه به فضای خالی نبودنت فک کنم. دیگه خبری از اون احساس خوشایند نیس که نیس! ... لطفا فلسفه دوستی بین خودمون رو برای من تعریف کن! لطفا! تو چه جوری میتونی بدون من زندگی کنی؟! تویی که 7 قرن پیش میگفتی "دوسِت دارم". تویی که با مهربونیات به من نشون میدادی که برات ارزش دارم. حالا فلسفه این تنهایی و دلتنگی و ... چیه؟
سکانس سوم
این کمبود خواسته یا ناخواستتو ترجمه کن برام، شاید افسردگی دست از سرم برداره. من این شهر شلوغ غربت زده رو نمیخوام. این پله های پیشرفت رو دوس ندارم. دارم با پرنده ها و درختا بیگانه میشم! این بیگانگی بزرگترین فاجعه زندگیمه (البته، بعد از فاجعه کوچ کردن تو!). کاشکی دیر نشه! کاشکی جنون دست از سر نقاشیام برداره، کاشکی!
سکانس چهارم
دلم برای سلام های خوش طعمت تنگ شده، عزیز روزای زندگی! دلم برات تنگ شده، عزیزی که به من تکرار جمله "دوسِت دارم" رو یاد دادی! چرا منو نجات نمیدی از این همه دغدغه؟!!!
سکانس پنجم
میبینی؟! خط به خط سکانس هام لهجه دلتنگی شدید، به خودشون گرفتن! راستی! این نوشته ها رو هنوزم میخونی؟! اگه جوابت "آره" اس، کاری بکن که فلسفه دوستی، قشنگ ترین فلسفه زندگیمون بشه!!!
من نمیدونم فلسفه دوستی ما انسانها با هم چیه؟! شاید...! ما انسانها با هم دوس میشیم تا همدیگه رو تا رسیدن به قدرت کمک کنیم. با هم دوس میشیم تا طرف مقابلمونو شاد کنیم و خودمون هم شادی رو مزه مزه کنیم. دوس میشیم تا تنهایی همدیگه رو فراری بدیم. ما ...!
سکانس دوم
من نمیدونم فلسفه دوستی من و تو چیه؟! من همش باید به نبودنت فک کنم! تمام وجودمو مزه تنهایی گرفته! دیگه نمیدونم شادی چه طعمی داره! من هر روزم رو با تکرار کلمه های مثبت شروع میکنم. با این کار یه احساس خوبی تو رگهام وول میخوره! اما... فقط کافیه به فضای خالی نبودنت فک کنم. دیگه خبری از اون احساس خوشایند نیس که نیس! ... لطفا فلسفه دوستی بین خودمون رو برای من تعریف کن! لطفا! تو چه جوری میتونی بدون من زندگی کنی؟! تویی که 7 قرن پیش میگفتی "دوسِت دارم". تویی که با مهربونیات به من نشون میدادی که برات ارزش دارم. حالا فلسفه این تنهایی و دلتنگی و ... چیه؟
سکانس سوم
این کمبود خواسته یا ناخواستتو ترجمه کن برام، شاید افسردگی دست از سرم برداره. من این شهر شلوغ غربت زده رو نمیخوام. این پله های پیشرفت رو دوس ندارم. دارم با پرنده ها و درختا بیگانه میشم! این بیگانگی بزرگترین فاجعه زندگیمه (البته، بعد از فاجعه کوچ کردن تو!). کاشکی دیر نشه! کاشکی جنون دست از سر نقاشیام برداره، کاشکی!
سکانس چهارم
دلم برای سلام های خوش طعمت تنگ شده، عزیز روزای زندگی! دلم برات تنگ شده، عزیزی که به من تکرار جمله "دوسِت دارم" رو یاد دادی! چرا منو نجات نمیدی از این همه دغدغه؟!!!
سکانس پنجم
میبینی؟! خط به خط سکانس هام لهجه دلتنگی شدید، به خودشون گرفتن! راستی! این نوشته ها رو هنوزم میخونی؟! اگه جوابت "آره" اس، کاری بکن که فلسفه دوستی، قشنگ ترین فلسفه زندگیمون بشه!!!
نویسنده » NoBoDY . ساعت 2:21 عصر روز شنبه 87 بهمن 5